U seriji fotografija “Bez naziva”, nastaloj 1998. godine kada Mara Bratoš diplomira na odjelu Filmskog i TV snimanja na Akademiji za dramske umjetnosti u Zagrebu, jasno je izraženo filmsko nadahnuće, ali i stanovita suspenzija, gotovo “antinaracija” priče koja se odvija od slike do slike, iz kadra u kadar. U toj “najrežiranijoj” Marinoj sekvenci (očito se u njoj odražava svježina školskog gradiva) fokusirana su ležeća tijela mladog ljubavnog para, a u priči u kojoj je relacija eros-tanatos neposredno uspostavljena komunicira se više pokretima njihovih udova nego mimikom, svakako bez traga psihološki podignutog tonusa. Prezentirane su posljedice emocija, ali ne i one same. Na djelu je produktivna distanca karakteristična i za druge njene radove.